Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün, 24 Kasım 1928 yılında “başöğretmen” unvanını alması vesilesiyle, 1981 yılından bu yana her yıl Öğretmenler Günü olarak kutladığımız 24 Kasım Öğretmenler gününüzü yürekten kutluyorum.

Biliyorum, sözlerim, kimileriniz için bir tını olmaktan öteye geçemeyecek. Kimileriniz içinse sadece işitilmiş olmakla kalacak. Yine biliyorum ki, içinizden biri sesime ses verecek. Sözlerim, içimizdeki o bir kişiyedir.

Gidip de görmediğimiz, belki de gidip görmek istemediğimiz; orada, uzakta olan köyü sahiplendik, sadece şarkılarda söylerken ve hep orda uzakta dururken. O köyün insanlarını da orada, uzakta dururken sevdik. Ne sesimiz ne de sevgimiz karşılık bulmadı, çünkü yüreğimizde değil sadece dilimizdeydi. Orada insanlığı tanınmamış sürü halinde insanlar yaşatılırken, şehirlerinde eşyaya pek benzeyen, lüks eşyaların esiri olmuş insanlar olduk. Oysa ki; “İnsanlar sevilmek için, eşyalar da kullanılmak için yaratılmışlardı. Eşyaların sevilip, insanların kullanılması bize sonu gelmez kaosu getirdi. Safi, bilgi güçtür anlayışı ile her şeyi kontrol etmeye kalkan tanrılaşma iddiasındaki insan, bir canavara dönüştü. Ve var gücüyle insanlık adına ne varsa yok etmeye girişti. Bu, bilgiye tapan insanın, sadece akademik olarak eğitilip ahlaki yönden eğitilmemesinin, kaçınılmaz bir sonucuydu. “Yeryüzünün öğretmeni olabilmek için, gökyüzünün öğrencisi olmak lazım.” derken rahmetli Aliya, sanırım bu tehlikeye dikkat çekmişti.

Bu kaosu sonlandırabilecek kişi şu an aramızda, biriniz, belki her biriniz. Senin ışığın aydınlatacak karanlıkları, artık mum yakmaya karar verdiğin gün ve senin tebeşire bulanmış ama bir o kadar pak ellerin silecek gözyaşlarını, yüreklere girmeye talip olduğun gün. Bir tek çaremiz var öğretmenim; o da ancak senin yüreğinde, ellerinle yeşerebilecek olan çocuklarımızın, en kıymetlilerimizin, insanlığa sunabileceğimiz en büyük armağanımızın, ahlaklı, erdemli, vatan millet aşığı, muhtaç olduğu kudreti kendi özünde arayan, bilimle donanmış olarak yetişmesi. Sen bağrında nice kuru tohumları filizlendirebilecek, onları zararlı otlardan koruyabilecek yegâne güçsün öğretmenim.

Sanırım sevmeye, sevgiye ihtiyacımız var, koşulsuz şartsız sevmeye; insanlık adına, insana ait olan, insani olan her şeyi. Bizlere, anne babalarının, belki de daha önemlisi, geleceğin emaneti olan çocuklarımıza her şeyden önce sevmeyi öğretmeliyiz bizzat yaşayarak, yaşatarak. Önce gönülleri fethetmeliyiz ki, ne idüğü belirsiz başarı tanımımıza uygun, başarılı ama mutsuz insanlar kervanına yenileri eklenmemesi adına. Çocuklarımıza mutluluğun, diğerlerini geçmek, onlardan önde olmak olmadığını öğretmeliyiz. Önce bizler öğrenmeliyiz mutluluğu ve çocuklarımıza öğretmeliyiz. Çünkü biz önce öğrenen sonra da öğreteniz, biz öğretmeniz. Bizler bir iş kolunun üyeleri değil, çok saygın bir mesleğin erbaplarıyız. Ve her meslek erbabı gibi, sanatkâr bir ruhla elimizdeki yegâne malzeme olan insanı bıkmadan usanmadan dünyada bir eşi daha olmayan, tek, biricik, en değerli madenmiş gibi işlemeliyiz ustaca, mesleğimizin hakkı için, insanlık adına.

Bu duygu ve düşüncelerle;

Başta Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK olmak üzere, çok kıymetli kardeşimiz İsmail AKKOYUN’u ve ebediyete uğurladığımız tüm eğitim çalışanlarımızı, uğrunda ölerek bizlere bu toprakları vatan eyleyen tüm şehitlerimizi, rahmet ve minnetle anıyorum.

Emekliye ayrılmış öğretmenlerimize, sağlık ve mutluluk içerisinde sevdikleri ile güzel bir hayat diliyor ve mesleğe yeni başlayan öğretmenlerimizi can-ı gönülden kutluyorum.

Aleme nizam getirme ülküsünde olan ve çok uzun yıllardır duraksayan bu yüce millet ancak siz öğretmenlerimiz sayesinde medeniyet iddiasını yerine getirebilecektir.

Küçük büyük demeden her birinizin, o yüreği gibi pak ellerinden öpüyor, sağlık ve mutluluk dolu bir hayat diliyorum.

 

Saygılarımla…

 

Ümit GÖKDEMİR

İlçe Milli Eğitim Müdürü